کد مطلب:29487 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:74
4818. الطبقات الكبری - به نقل از محمّد بن عمر بن علی علیه السلام -: به علی علیه السلام گفته شد: چرا تو از همه یاران پیامبر خدا پُر حدیث تری؟ فرمود: «من هرگاه از او می پرسیدم، پاسخم را می داد، و هرگاه خاموش می ماندم، خود برایم سخن آغاز می كرد».[2]. 4819. امام علی علیه السلام: هرگاه از پیامبر خدا می پرسیدم، پاسخم را می داد، و هرگاه خاموش می ماندم و پرسش هایم پایان می یافت، خود برایم آغاز به سخن می كرد.[3]. 4820. الطبقات الكبری - به نقل از ابو البَختری -: نزد علی علیه السلام رفتیم... و گفتیم: ای امیر مؤمنان! از خودت برایمان بگو. فرمود: «آن موضوع، منظورتان است؟ من هرگاه می پرسیدم، [ پاسخ] در اختیارم نهاده می شد، و هرگاه خاموش می ماندم، برایم آغاز به سخن می كرد».[4]. 4821. امام علی علیه السلام: همه یاران پیامبرصلی الله علیه وآله این گونه نبودند كه از او بپرسند و درخواست فهم و دانش كنند؛ بلكه دوست داشتند كه عربی بادیه نشین یا غریبه ای بیاید و از آن حضرت پرسش كند و آنان بشنوند؛ امّا من هیچ پرسشی از فكرم نمی گذشت، مگر آن كه از وی درباره آن می پرسیدم و آن را به حافظه می سپردم.[5]. 4822. التوحید - به نقل از اَصبغ بن نُباته -: آن گاه كه علی علیه السلام به [ مسند] خلافت نشست و مردم با وی بیعت كردند، وی در حالی كه عمامه پیامبر خدا را بر سر نهاده بود و بُرد (روپوش) او را بر تن و نعلین او را در پا و شمشیر وی را حمایل كرده بود، وارد مسجد شد، بالای منبر رفت و بر آن نشست. سپس انگشتان خود را در هم فروبُرده، بر روی شكم خود قرار داد و فرمود: «ای مردم! پیش از آن كه مرا از دست دهید، از من بپرسید. این، سبد دانش است. این، لعاب دهان پیامبر خداست. این [ علم]، چیزی است كه پیامبر خدا در كام من نهاد. از من بپرسید؛ چرا كه دانش پیشینیان و پسینیانْ نزد من است».[6]. 4823. امام علی علیه السلام - پس از آن كه از حوادث آینده خبر داد و یكی از یارانش به او گفت: ای امیر مؤمنان! آیا علم غیب به شما داده شده است؟ و امام علیه السلام لبخندی زد و به او كه از قبیله كلب بود، پاسخ داد -: ای برادر كلبی! این، علم غیب نیست؛ بلكه فراگیری از صاحب دانش است. علم غیب، علم به زمان برپایی قیامت است. چیزی است كه خداوند، آن را چنین شمرده است: «إِنَّ اللَّهَ عِندَهُ و عِلْمُ السَّاعَةِ وَ یُنَزِّلُ الْغَیْثَ وَ یَعْلَمُ مَا فِی الْأَرْحَامِ وَ مَا تَدْرِی نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَدًا وَ مَا تَدْرِی نَفْسُ م بِأَیِّ أَرْضٍ تَمُوتُ؛[7] در حقیقت، خداست كه علم [ به] قیامت، نزد اوست و باران را فرو می فرستد، و آنچه را كه در رَحِم هاست، می داند و كسی نمی داند فردا چه به دست خواهد آورد، و كسی نمی داند در كدامین زمین می میرد» (تا پایان آیه). پس خداوند سبحان، از آنچه در رَحِم هاست، با خبر است؛ پسر باشد یا دختر؛ زشت باشد یا زیبا؛ بخشنده باشد یا بخیل؛ بدبخت باشد یا خوش بخت؛ و [ نیز از این كه] چه كسی هیزم آتش جهنّم خواهد شد و یا هم نشین پیامبران در بهشت خواهد گردید. پس علم غیبی كه كسی جز خدا آن را نمی داند، این است، و جز آن، دانشی است كه خداوند به پیامبرش آموخته و پیامبرصلی الله علیه وآله به من آموخته است و برای من دعا كرده كه سینه ام آن را در خود گیرد و قلبم آن را با خود، عجین سازد.[8]. 4824. امام صادق علیه السلام: به راستی كه دانش علی بن ابی طالب علیه السلام، از دانش پیامبر خداست، و آنچه ما یاد گرفتیم، از او یاد گرفتیم. پس خدای را بپرست و تنها از او امید بدار.[9]. 4825. المناقب - به نقل از امّ سلمه -: جبرئیل علیه السلام بر پیامبرصلی الله علیه وآله املا می كرد و پیامبر خدا بر علی علیه السلام املا می كرد.[10].
4817. امام علی علیه السلام: هرگاه از پیامبر خدا می پرسیدم، به من پاسخ می داد و هرگاه خاموش می ماندم، خود برایم سخن آغاز می كرد.[1].